Beş yıl önce korkarak gelmiştim bu havaalanına, uçaktan indiğimde kafamda birçok soru işareti ve ön yargılar vardı. Nihayetinde o gezi beni değiştirdi, belki de bugün olduğum insan haline gelmemde payı vardır. İşte o yüzden, beş yıl sonra kendimden emin, içimde hiçbir endişe olmadan indim Diyarbakır’a. Artık bu bölgeyi biliyor, insanlarını tanıyor ve seviyordum...
Sabah erkenden kalkıp, koyulduk yola. Benim daha önce bakmama göre yirmi geçe kalkacak tren, meğer yirmi kala treniymiş ki iyi ki öyleymiş. Saraybosna – Mostar arası işleyen tren, bölgesel bir tren olmasının da etkisiyle iyice laçkalaşmış bir sisteme sahip. Size zaten Balkanlar’da çoğu yerde bir koltuk numarası vermiyorlar, fakat Mostar treninde bir de...
“5 Nisan 1992’de, Saraybosna’nın etrafında, Bosna-Hersek’in başkentinde, 500.000 kişinin yaşadığı bu şehirde, dağlarla kuşatılmış Miljacka Nehri’nin vadisinde, 1984 Kış Olimpiyatları’nın ev sahibinde, Yugoslavya’nın tam da kalbinde, 260 tank, 120 havan, sayısı belirsiz uçaksavar, keskin nişancılar belirdi… Bunlar şehrin...
Split’ten bindiğimiz tren, bizim alışık olduğumuz trenlerin aksine, tamamen kompartımanlardan oluşuyordu, fakat neyse ki boştu, dolayısıyla kompartımanda yalnız kalabildik. Ayrıca, trenlerde klima da yoktu, dolayısıyla çift taraflı camları açıp cereyan yaptırarak serinleyebiliyordunuz ancak. Biz de öyle yapmıştık, fakat bir süre sonra serinleme ihtiyacı sona...
Sabah saat 8 buçukta terk ettik Dubrovnik’teki pansiyonumuzu, otobüs beklerken biraz tepedeki manzaranın tadını çıkardık ve “3 numaralı otobüs” ile otogara gittik. Hedefimiz Split, zaten önceden aldığımız bilete uygun olarak otobüsümüzü beklemeye başladık. Hırvatistan’da araba kullanacaklar için şunu söylemekte yarar var ki, yollar çok iyi...
Kotor’dan sabah saat 08.30 otobüsü ile Dubrovnik’e doğru yola çıktık. Tüm Balkan seyahatimiz boyunca, en çok sorgulandığımız sınır geçişi Hırvatistan oldu. Sorgu dediysem, klasik sorulardan bahsediyorum: “Neden geldin, nereye gidiyorsun, nerede kalacaksın, kaç gün kalacaksın” ve bugüne kadar ilk kez duyduğum “ne kadar paran var”...
Saat 19’da Priştine’den Podgorica’ya giden bir otobüse bindik (16 Euro), gece yarısına kadar şehiriçi yollarda gittikten sonra, dağlık bir yola girdik. Otobüste Türkçe konuştuğumuzu duyan Yaşar isimli biri bize, “nereye gittiğimizi, neler yaptığımızı” sordu Türkçe olarak. Biraz sohbet ettik, Makedonmuş, fakat kendi aralarında da Türkçe...
Yirmi dakika gecikmeyle, 8 Temmuz Pazar günü saat 13.55’te kalktı uçağımız İstanbul Sabiha Gökçen’den. Gidiş – geliş toplam 209 lira verdik İstanbul – Priştine arası Pegasus’a ve biletimizi bir ay önce kampanyadan satın aldık. Bir saat gibi bir sürenin ardından uçağımız Priştine’ye indi. Gümrük memuru, neden geldiğimizi, ne...
Büyük bir hata yaparak bu gezide günlük tutmamışım. Bu sebeple yer yer eksik bilgi verebilirim, atladığım ayrıntılar olabilir. Şimdiden özür diliyorum. Konaklama noktamız Gelibolu Merkez! Geldiğimiz gün ilk olarak Hamzakoy’a gidiyoruz, oradaki askeri tesislere. Hem biraz denize girmeye, hem de yol yorgunluğunu atmaya. Fakat deniz temiz değil...
Prag’dan kalkan Student Agency şirketine ait otobüse biniyorum Cesky Krumlov’a gitmek için. Bu coğrafyada çok da alışık olmadığımız bir şekilde, otobüsleri yeni ve temiz, içerisinde ücretsiz servis var (yalnızca çay kahve olsa da), koltuklar numaralı… 3 saat süren bu yolculuğun ücreti ise 7.70 Euro.