1998’in yazıydı, ortaokula başlayacaktım ki İstanbul’a taşındık. Her sabah servisle okula giderken, Bostancı Gösteri Merkezi’nin önünden geçerdik. Merakla afişlere bakmaya başladım, İstanbul’da henüz yeniydim, çocuktum ve konser mekanı olarak tek bildiğim yer orasıydı, bıkmadan usanmadan, her sabah… Barış Manço’nun adını aradım.
Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti (KKTC), dünyada sadece Türkiye tarafından tanınan, hukuki deyimle, “de-facto” bir devlet, fakat ne var ki Türkiye ile ikili ilişkilerde –özellikle bu dönemde- karşılıklı bir değişim görülüyor. 1983 yılında bağımsızlığını ilan ettiğinden beri, KKTC yolunu çizmeye çalışıyor ve hala bir çözüm bulunabilmiş değil.
Sabah güneş açmış neyse ki, biraz geç iniyoruz kahvaltıya, artık biraz yorulmuş durumdayız ve vaktimiz de geniş olunca, birazcık tembellik yapıyoruz. Otelde kahvaltının ardından yola çıkıp Antakya Şehir Merkezi’ne gidiyoruz, ilk durağımız Arkeoloji Müzesi.
Gaziantep’e geliyoruz, saat akşam 9’a yaklaşıyor. Navigasyonda bir takip hatası yüzünden, ilk önce Karşıyaka’nın arka taraflarında buluyoruz kendimizi ve tekrar yaptığımız bir ayarla geri dönüp, tarihi şehire giriyoruz. Otelimiz, Anadolu Evleri tam da meşhuur İmam Çağdaş’ın arka tarafında. Öyle ki, “İmam Çağdaş, otelin restaurantı”...
Tüm bu kargaşanın ortasında, Şanlıurfa’da içi polisle dolu bir otelde uyanıyoruz. Bir “dinlenme durağı” sanırım Şanlıurfa, görece daha sakin olduğundan. Kendi aralarında konuşuyorlar, bir yandan haberleri izliyorlar. Öyle ki oteldeki tek sivil biziz.
Ülkede bizim şu an gezdiğimiz bölgede olup bitenlerden dolayı geçirdiğimiz morali bozuk bir gecenin ardından, otelimizde kahvaltı yaparak çıkıyoruz yola. Geceki stresimiz biraz azalmış durumda, hani böyle zor zamanlarda gün ışığı sanki her şeyi güzelleştirir ya, öyle bir ruh haliyle sanırım, rahatlamışız, her şey normalmiş gibi, olan biten hiçbir şey yokmuş...
Sabaha karşı 4’te çalıyor telefonun alarmı, hava henüz aydınlanmamış.Güneşi karşılamaya gidiyoruz bu sabah, otelimiz milli park girişine çok yakın bir konumda, Karadut Köyü’nün biraz ilerisinde Hotel Euphrat Nemrut isimli otel.
Diyarbakır’dan ayrılma vakti. Benim biraz moralim bozuk anlattığım sebeplerden, bu şehrin akılda, “Diyarbakır’dan nihayet ayrılıyoruz” şeklinde değil, “bir daha ne zaman döneceğiz” diye kalmasını isterdim. Nemrut’a doğru gidiyoruz, Elazığ ve Malatya’yı ziyaret edeceğiz giderken. Yolumuzun üzerinde Hazar Gölü var...
Diyarbakır… Bu şehrin adını duyunca, herhalde nötr kalabilen bir insan yoktur. Herkesin kafasında bir şey canlanır. Gazetelerden, haber bültenlerinden eksik olmaz Diyarbakır adı. İlk yazıda söylemiştim, beş yıl önce geldiğimde bu şehre korkuyordum. Bu şehirde kaldığımız ilk gece, bayramdı ve dışarıda tüm çocuklar çatapat atıyorlardı. Bir yandan bağıra çağıra...
Mardin’e yaklaşık bir saat uzaklıkta, Mardin’in ufak bir kopyası var: Midyat… Ülkemizin doğası gereği, maalesef daha çok dizilerle ünlü olmuş durumda. “Bir Bulut Olsam’ın çekildiği konak”, “Aşk Bir Hayal’in çekildiği kuyumcu” gibi tanımlarla geziyorsunuz ilçede. “Bu binanın tarihi nedir, eskiden kime...